Στο άρθρο μου με τίτλο « Περί Δημοκρατίας», εξέτασα τους λόγους για τους οποίους κατά τη γνώμη μου για τα όσα υποφέρει ο Λαός φταίει το Πολίτευμα. Σ’ αυτό το άρθρο, θα μελετήσουμε τους λόγους ακριβώς για τους οποίους για τα όσα υποφέρει μέσω αυτού του Πολιτεύματος φταίει κι ο ίδιος...
Ακούω συχνά: «Ο Λαός πρέπει να πάρει την εξουσία στα χέρια του», «Ο Λαός πρέπει να συντονιστεί και να ξεσηκωθεί», «Ο Λαός... Ο Λαός... Ο Λαός...»
Ο Λαός δεν έχει επιλογή. Ο Λαός κάνει ό,τι τού πεί κανείς. Δεν υπάρχει τίποτε πιό εύκολο από τη χειραγώγηση του Λαού. Το μόνο που θέλει είναι ένα γεμάτο στομάχι κι εμπιστεύεται όποιον τού τό υποσχεθεί.
Γι’ αυτό πείθεται τόσο εύκολα απ’ τα δικηγορίστικα δημαγωγικά λόγια και τις εμπορικές ικανότητες πειθούς των επαγγελματιών πολιτικών (που δημιούργησαν και ανήκουν σ’ αυτό το βρώμικο Πολίτευμα των Δικηγόρων και των Εμπόρων) που ο ίδιος ανέδειξε!...
Ο Λαός δεν μπορεί να κυβερνηθεί μόνος του διότι δεν έχει την ικανότητα να τό κάνει. Δεν είναι άξιος όχι μόνο να αυτό-κυβερνηθεί, μά ούτε καν και να ψηφίσει σωστά!
Παραμέπω σε χωρία του άρθρου μου « Περί Δημοκρατίας»:
« (...)
Έχεις το Πολίτευμα στο οποίο όλοι έχουν δικαίωμα ψήφου, κι όλες οι ψήφοι μετράνε το ίδιο, λές και όλοι είναι φίλοι του Έθνους και του Λαού, δεν υπάρχουν Διεθνιστές, Παγκοσμιοποιητές, προδότες, φιλάργυροι που θέλουν απλά να κερδίσουν, κλπ. Δεν υπάρχουν κάποιοι που είναι ανάξιοι της ευθύνης της ψήφου ή κάποιοι που απλά δεν νοιάζονται...
Ο Ιμμάνουελ Κάντ, φιλόσοφος, είχε πεί: «Η Δημοκρατία είναι συνώνυμο της Ελευθερίας. Πρέπει να προστατεύεται η ελευθερία της άποψης όλων. Εάν όλος ο Πλανήτης συμφωνεί σε κάτι κι ένας άνθρωπος διαφωνεί, αυτό το κάτι δεν πρέπει να αποφασιστεί χάριν της προστασίας της ελευθερίας της άποψης και του ενός». Μά, εδώ δεν μπορούν να συμφωνήσουν τα μέλη μιάς μικρής παρέας, πώς μπορεί ένα ολόκληρο Έθνος; Φυσικά, θα πρέπει να είναι ένα Έθνος Σοφών, όπου σε όλους θα είναι άμεσα φανερό ποιό είναι το σωστό, το σαφέστατα ορθό για το κάθε θέμα που αφορά το Έθνος και το Λαό. Έτσι, δεν θα αναλώνονται σε κόντρες, διαφωνίες και διχόνοιες, αφού δεν θα υπάρχει άλλη άποψη πέραν της σαφέστατα ορθής, κανείς δεν θα διαφωνεί με τον άλλον, θα έχει επιτευχθεί η ομόνοια... Μά, αυτό είναι αδύνατον. Επομένως, η Δημοκρατία είναι αδύνατον να εφαρμοστεί, εκτός εάν αναφέρεται σε Λαό Σοφών...
(...) »
Κάποιοι λένε: «Καλά τα όσα λές, αλλά απλά οι άνθρωποι έχουν παραπληροφορηθεί, ξεγελαστεί, παγιδευτεί...» Μά, εάν ακριβώς ο Λαός ήταν σοφός, δεν θα ξεγελιόταν... Ούτε και θα χρειαζόταν να τόν παρακαλάει κανείς να καταλάβει τα αυτονόητα...!
Εάν ο Λαός ήταν σοφός, και είχε επίσης και την ικανότητα αυτο-οργάνωσης, ή δεν θα πήγαινε καθόλου να ψηφίσει μαζικά, έχοντας την επιθυμία και, κυρίως, την ικανότητα να αυτο-κυβερνηθεί, ή θα πήγαινε να ψηφίσει και θα ήξερε ποιόν να εκλέξει μαζικά. Το γεγονός ότι άλλοι απήχαν απ’ τις Εκλογές (προδίδοντας την Πατρίδα αδιαφορώντας για τα κοινά –κάτι που καταδίκαζε ο Αριστοτέλης-) και απέφυγαν την ευθύνη της ψήφου και οι άλλοι μοιράστηκαν μεταξύ των Λαό-διαχωριστικών Κομμάτων, αποδεικνύουν το γεγονός ότι ο Λαός είναι ανίκανος να αυτο-οργανωθεί, είναι ανίκανος να αυτο-κυβερνηθεί, είναι ανίκανος ακόμη και να ψηφίσει!
Ο Τόμας Χόμπς, φιλόσοφος, είχε διατυπώσει την άποψη πως το ένστικτο της Αυτοσυντήρησης των ανθρώπων είναι ανώτερο και υπερβαίνει το ένστικτο της Ελευθερίας. Με λίγα λόγια, έλεγε πως ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για το εάν είναι υποχρεωμένος να έχει κάποιον ή κάποιους που να τόν εξουσιάζουν, αρκεί αυτό να τού διασφαλίζει τα πρός το ζείν...
Με όλα αυτά, καταλήγουμε στο συμπέρασμα που διατύπωσα και παραπάνω: Το μόνο που θέλει ο Λαός είναι ένα γεμάτο στομάχι κι εμπιστεύεται όποιον τού τό υποσχεθεί.
Έτσι, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί οι άνθρωποι πέφτουν τόσο εύκολα στις παγίδες που τούς στήνουν οι αριστεροί, οι Κομμουνιστές, οι Διεθνιστές, οι Παγκοσμιοποιητές και οι λοιποί που τούς υπόσχονται καλύτερο μέλλον και μεγαλύτερα οικονομικά οφέλη παραγκωνίζοντας τελείως και πολεμώντας με μένος Ιδέες όπως αυτή του Έθνους...
Ξέρουν πολύ καλά (και η τακτική τους και η Ιστορία τούς έχει δικαιώσει) πως οι άνθρωποι θα προτιμήσουν τον δικό τους λόγο και τα δικά τους επιχειρήματα. Οι άνθρωποι ώς επί το πλείστον δεν ενδιαφέρονται για ανώτερες Ιδέες όπως το Θείο και το Έθνος παρά μόνον για το εάν θα έχουν αύριο χρήματα...
Δεν λέω πως αυτό είναι απαραίτητα κακό, απλά θεωρώ πως ο άνθρωπος εξυψώνεται και γίνεται Άνθρωπος με «Α» Κεφαλαίο όταν αγαπά και προτίθεται να αγωνιστεί και να δώσει τη ζωή του για κάτι ανώτερο απ’ τον εαυτό του... Για Πνευματικά θέματα όπως το Θείο και Ιδεολογικά θέματα όπως το Έθνος...
Κάπου εδώ όμως θα πρέπει να αποφασίσουμε κάτι: ή ο Λαός είναι ανόητος (κάτι που δεν απέχει και πολύ απ’ την πραγματικότητα...!) και δεν ξέρει τί θέλει, πώς τό θέλει, ποιόν να ψηφίσει, κλπ, ή είναι συνειδητοποιημένος, κατασταλλαγμένος, υπεύθυνος, και η σοφία και η γνώση του τόν οδηγούν στο να ψηφίζει αυτούς που ψηφίζει. Στη πρώτη περίπτωση είναι απλά χαζός, και δεν έχει ευθύνες. Στη δεύτερη περίπτωση έχει την ευθύνη και οφείλουμε να τόν κατηγορήσουμε ώς προδότη. Μήπως όμως πρέπει να σκεφτούμε και μία πάρα πολύ μεγάλη μερίδα του Λαού που ψήφιζε αυτούς που ψήφιζε για να «βολευτεί», να «τά αρπάξει», κλπ; Αυτοί λοιπόν είναι συνένοχοι στο έγκλημα και το ίδιο προδότες με τους πολιτικούς που οι ίδιοι αναδείκνυαν, μέσα από λογικές μακρύα από ενάρετες, Πνευματικές σκέψεις και Ιδανικά...
Πάντως, το «κατηγορώ» μου εναντίον του Λαού είναι πολύ βαρύ. Θα πρέπει να παραδεχτώ κάτι: ο Λαός δεν έχει ευθύνες για τίποτε απ’ όσα τού συμβαίνουν. Στο κάτω-κάτω, ο Λαός θα παραμείνει για πάντα... λαός. Εύκολα ξεγελιέται, εύκολα ακολουθεί, εύκολα υποτάσσεται.
Οι ηγεσίες του Λαού φταίνε. Άλλωστε, ο Λαός είναι εικόνα και καθρέπτης του Κυβερνήτη του. Ο Λαός του Εθνικού Κυβερνήτη Ιωάννου Μεταξά, φερ’ ειπείν, ήταν αυτός ο φιλότιμος κι εργατικός Λαός, που πήγε αυθόρμητα, με θάρρος και αυτοθυσία, με «το χαμόγελο στα χείλη» να πολεμήσει τον εχθρό. Ήταν οι μάνες που έγραφαν επιστολές στο Γενικό Επιτελείο Στρατού παραγγέλνοντας με το θάνατο του γυιού τους, ο Στρατός να πάρει τον επόμενο σε ηλικία γυιό τους. Ήταν οι «βολεμένοι» του Επιτελείου, που πήγαν αυτοβούλως να πολεμήσουν στα βουνά αφήνοντας τη βολή και την ασφάλειά τους. Ήταν ο Λαός με τα Ιδανικά. Ο Λαός της Μεταπολίτευσης, από την άλλη, είναι ο Λαός που θέλει να βολευτεί, κλέβει το Κράτος μήν αποδίδοντας φόρους, κλπ. Όταν οι Κυβερνήτες του κλέβουν, θα κλέψει κι αυτός. «Χαζός είμαι;», σκέφτεται... Είναι επίσης ο Λαός που καίει Σημαίες, ανήκει σε ένα από τα καμμιά δεκαριά Κομμουνιστικά-Αριστερά-Διεθνιστικά-Εθνοπροδοτικά Κόμματα, δεν έχει Ιδανικά...
Το μόνο που χρειάζεται ο Λαός είναι ένα πρόσωπο, που θα εξασφαλίσει την Ομόνοια, μέγιστο εχέγγυο μιάς προοδευτικής κοινωνίας. Θα αναρωτηθεί κανείς: «Κι άν βγεί λάθος το πρόσωπο;». Εκεί έχω ν’ απαντήσω: Στη πολύτιμη Δημοκρατία μας, πόσες φορές έχουν βγεί σωστά πρόσωπα; Μήπως... καμμία; Μήπως συνέχεια ανεβαίνουν στην Εξουσία ανάξιοι και συνειδητοί προδότες;
Με τη Δημοκρατία μας, και τα Λαό-διαχωριστικά Κόμματά της, το Έθνος και ο Λαός μας πηγαίνει χιλιόμετρα πίσω κάθε ημέρα και βυθίζεται στη δυστυχία, εξαιτίας αυτής ακριβώς της έλλειψης Ενότητας και Ομόνοιας...
Μόνον το ένα πρόσωπο (ένας Αρχηγός) εξασφαλίζει την Ομόνοια και Ενότητα του Έθνους και του Λαού... Απαραίτητα εχέγγυα για την επιβίωση του Έθνους και την ευημερία του Λαού...
